Acaba İnsan…
Günler son sürat tükeniyor avuçlarımızda. Bazen geçmişten
bize gülümseyen anıları, dostları, dostlukları anımsıyoruz. Geçmişimizde kaç
insan bıraktık?
Geçen her günle kaç sevgiyi gömdük günlüğümüzün yıllardır el
değmemiş sayfalarına? Hayatın karmaşasında bir müddet el ele tutuşup birlikte
yol aldığımız insanlar şimdi nerde?
Bazen bir simidi, bazen bir sırayı, bazen bir odayı bazen de bir hayatı paylaştığımız, oturup sabaha kadar hiç sıkılmadan sohbet ettiğimiz, birlikte hayaller kurduğumuz, sevincimizi soluk soluğa anlattığımız, sırlarımızı, sıkıntılarımızı bizi rahatlatsın diye açtığımız o insanlar…
Bazen bir simidi, bazen bir sırayı, bazen bir odayı bazen de bir hayatı paylaştığımız, oturup sabaha kadar hiç sıkılmadan sohbet ettiğimiz, birlikte hayaller kurduğumuz, sevincimizi soluk soluğa anlattığımız, sırlarımızı, sıkıntılarımızı bizi rahatlatsın diye açtığımız o insanlar…
Gecenin bir vaktinde sığınacak bir liman bulma ümidiyle telefon edip dertleştiğimiz, acaba yalnız mıdır, yalnızlıktan şikayeti var mıdır? diye düşünmediğimiz…
Herkes geçmişimizde kaldı, hayatımıza giren her ismi
geçmişin tozlu sayfalarına gömmeyi başardık...
atlas
0 yorum:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.