Bu dünyada bize ait bir şey yok

Bu dünyada bize ait bir şey yok.

Hayata dair sorunlarımız bir türlü bitmek tükenmek bilmiyor. İçimiz kin dolu, son safhada, baş kaldırıyoruz her nefeste, her kadehte, yetmiyor, başını alıp da gitmiyor, gidiyoruz, bizimle geliyor, yan yatıyoruz, yan yatıyor, çamura batıyoruz, o da batıyor…

Hiç kimse bize kolay olacağını söylemedi, zor olacağını da söylemedi. Hiç kimse bize hiçbir zaman hiçbir şey söylemedi. Silkinip atamıyoruz üstümüzdeki o lanet sisi. Atmaya çalıştıkça daha çok sarıyor etrafımızı, kaçmaya çalıştıkça daha çok bulaşıyor.

Sis dolu her resim, her satır, her nota, ne yatakta, ne batakta, ne de herhangi bir lanet yer ve zamanda rahat var bizlere.

Bizler hep vardık, hep vardı bir bildiğimiz. Kendimize karıştırmadık kimseleri, hala da karıştırmıyoruz. Kimin aklı var ki bizimkine denk, bizimkinden üstün. Bazen üç kuruşluk akıllara muhtaç olduğumuz anlar oluyor ya, bizi o öldürüyor işte.

Yazar değilim şair değilim de, bir dile gelsem nasıl da anlatacağım kimbilir...

Nasıl dayandık, nasıl direndi bedenimiz... Onca israf... Tonla masraf... Tek bir güzel güne karşılık hem de. Tek bir güzel gün için riske atmadık mı bazen herşeyi? Herşey su kısacık hayatta üç güzel gün yaşamaktan başka ne idi ki bizler için?

Bitiyor ama herşey, yaşanıyor ve bitiyor, bir daha da yaşanmayacak…

Ya şimdiler?... Her güzel günü anarak, tekrar gelmeyecek olmalarına rağmen, her ne olursa olsun onlara tutunmaya çalışarak geçmiyor mu? Sürekli kayıp düşmüyor muyuz tutunmaya çalıştıklarımızdan?

Tutunamayanların ülkesi burası... Arada kalanların... Aşkı anlatamayanların... Aç kalamayanların... İnfilak edemeyenlerin... Öldürmeyi beceremeyenlerin...

Mutlu bir son olmadığının farkındayız hepimiz. Farkında olmamız değiştirecek mi bir şeyleri sanıyorsunuz? Şarkılar dolanır dilimize, tek rahatlık kadehten bir yudum daha almaktır. Satırlar rahatsız eder beynimizi, tek varoluş unutuştur.. Resimler belirir gözümüzde, tek renk beyaz, içimizdeki tek renk ise sadece siyahtır, atamadığımız.

Cesaret mi yoksa belki de cüret, şiir yazmayıp da artarda cümleler kurmak, halbuki üç güne ait üç satırla özetlenir tüm hayatımız. Zaten hayat dediğiniz nedir ki? İşaret parmağımızdaki tuzu yalarız, aptallık ile dehanın sınırlarında. Şekerli suları boşaltırız midemize. Bize binlerce yıl uzaktır birlikte yattığımız…

Bu dünyada bize ait bir şey yok. Bizlerde bu dünyaya ait hiç bir şey yok.

atlas